Cees Suurland     .

Op 4 juli bereikte ons het bericht dat Cees Suurland was overleden.

Ondanks dat we wisten dat het met Cees niet goed ging, kwam de klap hard aan.

Een vrijwilliger, spontaan en lief mens was heengegaan. Wie kende hem niet. Cees kon je nooit missen.

Ik herinner me nog de tijd dat ik met Willeke hier kwam wonen op Oud-Verlaat. We werden door onze vrienden Jan en Ella uitgenodigd op het jaarlijkse Buurtfeest, dat was toen in 1983 nog een barbecue langs de dijk tegenover de Vierkap, waar de geiten van Krijn altijd stonden te grazen.

Ja, leuk zeiden ze, je moet komen hoor. Wij een beetje voorzichtig die avond er naar toe en we stonden er nog geen minuut of Jannie en Cees kwamen al naar ons toe, terwijl ik ze niet kende raakten we aan de praat en werden we door Jannie en Cees op een vriendelijke en hartelijke manier aan iedereen voorgesteld en werd de avond erg gezellig. Nog voor de avond voorbij was, waren Willeke en ik vrijwilliger bij de Vierkap, stonden we al opgesteld in het volleybalteam en werd me gevraagd het jeugd en jongerenwerk te versterken en dat allemaal door de spontane en warme interesse die Cees in mensen had.

Tegen Cees kon je geen nee zeggen, als hij je iets vroeg, wist hij je mee te nemen in zijn enthousiaste betoog en humor.

Tot op de dag van vandaag zit ik nog steeds vast aan de Vierkap aan het volleybal en aan het jeugd en jongerenwerk.

Bij het bouwen van de buurtfeesten, volleybal velden en andere verbouwklussen in en rond de Vierkap, kwam Cees altijd langs om de zaken te bekijken en dan bleef hij soms erg lang staan ouwehoeren over van alles en nog wat en hield hij ons van het werk. Omdat het Cees was vond niemand dit erg en altijd als hij kwam maakten we een bepaalde grap of opmerking met veel humor, maar liet hij hierin wel zijn waardering blijken, die hij had voor alle vrijwilligers.

Eigenlijk zorgde zijn komst ervoor dat iedereen weer gemotiveerde werd daar leek het wel een beetje op.

Door de jaren heen maakten wij op onze beurt weer grappen en opmerkingen over Cees.

Zo gebeurde het dat we tijdens het opzetten van een klus Cees aan zagen komen en dan draaide we ons om en zei bv. Ton heel hard zodat hij het kon horen:” Nou jongens, Cees staat weer achter de munten vanavond, dus tel ze effe na”. En dan gaf Cees natuurlijk gelijk commentaar en bulderde van het lachen en op zijn beurt gaf Cees dan weer terug dat het scheef stond wat we bouwden.

Cees was op bijeenkomsten bij de Vierkap ook altijd erg geïnteresseerd in de kinderen en kende ze bijna allemaal bij hun naam en maakte steevast een praatje met ze of een grapje.

Cees was altijd geïnteresseerd in het wel en wee van de mensen, die hij kende. Hij had altijd de tijd en kon erg goed luisteren.

Bij het buurteten haalde Cees altijd de mosselen, als we die nodig hadden uit zijn zo geliefde Zeeland en ik moet zeggen die waren super. En als er iemand ver met vakantie was geweest wilde Cees er alles over weten en het liefst de foto’s zien. Reizen vond hij geweldig.

Als ik langs de Vlietkade fietste of liep dit was eind jaren 80’ zag ik altijd in de avond als het donker was, een blauwachtig paars licht schijnen. Ik vroeg me af wat dat was. Tot ik bij Jannie en Cees moest vergaderen voor de Vierkap, toen kwam ik erachter wat het was.

Cees had een passie voor zoutwater aquariums. Hij had een hele mooie bak met prachtig koraal en vissen. Ik deed toen aan duiken en stond met open mond te kijken naar deze mooie onderwaterwereld. Van vergaderen is die avond weinig gekomen, ik was een en al oor wat Cees allemaal wist te vertellen over zijn hobby.

Ik ben na deze avond ontelbare keren bij Cees geweest om zijn bak te bekijken al was het maar tijdens het langs fietsen of langs lopen, ik moest er altijd even naar kijken. Ik heb heel wat keren de zeebodem gezien, maar Cees zijn bak stak daar met kop en schouders bovenuit.

Ik heb ook de blogs van Cees gevolgd van zijn verre reizen naar Vietnam, Thailand en China.

Samen met zijn zoon en Jannie hebben ze heel veel van de Wereld gezien. En dat Cees een familie mens is geweest, was duidelijk samen met Jannie op de olifant ,bij de apen, de hele familie in het badhuis of bij de pedicure of …..er waren foto’s zat te zien.

Iedereen die Cees kende, elk van ons heeft ook wel een verhaal.

Cees bedankt, dat we je kenden en wie weet tot ooit!

In je afscheidsgedicht schrijf je:

als ik ga, moet je niet huilen

want echt weg ben ik niet

mijn lichaam is nu duizend dingen

heb daarom niet zoveel verdriet

ik ben de wind

ik ben de regen

ik ben de zon

het jonge gras

ik ben de sneeuw en duizend dingen

‘k ben weer de gene die ik was

Cees wie weet ben je ook een waterdruppel, die alle koralen en vissen bezoekt.

Namens alle vrijwilligers wensen we Jannie en haar familie heel veel sterkte!

Van Herman Swemmelaar